เมื่อเย็นวาน สุดที่รัก ชวนไปเดินดู LCD TV หมายมั่นปั้นมือว่าวันนี้จะซื้อแน่ หลังจากเช็คราคากับคุณภาพจากหลายผู้เชี่ยวชาญ
ไม่ว่าจะเป็น คุณ Pantip, คุณ ThaiSecondHand, คุณ Tesco Lotus สุดท้าย คุณ Siam Paragon ที่สุดที่รักทำงานอยู่
คาดว่าจะซื้อที่นี่แหละเพราะอย่างน้อย มีปัญหาเกิดขึ้นหล่ะก็ โฮ่ๆๆๆ.....สะดวกดอทคอม... สุดที่รักไปลุยเอาเรื่องได้ (แหะๆๆๆ....)

ช่วงเย็นก็ไปเดินด้อมๆมองๆคนเดียว เพราะว่าสุดที่รักบอกว่า ไม่กล้าเดินผ่านแถวแผนกเครื่องใช้ไฟฟ้า เพราะ 3-4 วันแล้วที่เดินถามซะจนเกรงใจพนักงาน
คนนู้นก็อยากให้ช่วยซื้อยี่ห้อนี้ คนนี้ก็อยากให้ช่วยซื้อยี่ห้อตัวเอง สรุปว่าอยากจะเหมาหมดเหมือนกันนะ ถ้าหลังบ้านขุดบ่อน้ำมัน....

เลยต้องเดินดูคนเดียว สุดท้ายก็ตกลงปลงใจกับยี่ห้อนึง ราคาไม่แพงมากแต่ได้ประสิทธิภาพเท่ายี่ห้อดังอีกอันหนึ่งซึ่งดี....แต่แพงกว่า ทำไมน้าา..ขายยี่ห้อจริงๆ
สุดที่รักควักบัตรจ่ายให้ แสนปลื้มใจเป็นที่สุด มีสาวแสนสวยที่ใจดีขนาดนี้...... แต่ขอโทษที ควักบัตรจ่ายเนี๊ยะ ผ่อน 0 เปอร์เซ็นต์ คงจะนึกออกว่าใครเป็นคนผ่อน...

แต่อ่ะนะ... ยังไงก็แล้วแต่ คืนนี้ก็จะได้ไปนอนกอดแล้ว LCD TV แต่......ช้าก่อน พนักงานขาย เอาเอกสารมาให้เขียนใบนึง บอกว่าให้เขียนแผนที่ว่าจะไปส่งที่ไหน
อู้วว.... ห้างดังกลางใจเมืองแบบนี้ อ๋า...มีบริการไฮโซ ส่งสินค้าถึงบ้าน ไม่ต้องแบกขึ้นรถไฟฟ้ากลับเองด้วยน้าา.... (คิดในใจช่างดีเสียนี้กระไร)
แต่ว่า....พนักงานกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบาว่า คิวรถไปส่งเนี๊ยะ มีคิวยาวไปอีก 3 วันถึงจะส่งให้ได้.... อืมมม...... ยอมแบกกลับไปเองดีไหมเนี๊ยะ...

สุดท้ายก็กระเป๋าเบาตัวปลิวไปอีก 10 เดือน แต่ยังไม่ได้ตัวเป็นๆ กลับไปชื่นชม ต้องรออีก 3 วัน......
รอก่อนเหอะได้ตัวมาเมื่อไหร่ จะ.........ให้หน่ำใจ...!!! (สาบานได้ว่า ซื้อ LCD TV จริงๆ ไม่ใช่อย่างอื่น......)

โชคดีอย่างอย่างนึง พอดีว่าก่อนที่จะไปเลือกดู LCD TV สุดที่รักบอกว่าชั้นล่าง AIS เค้าให้ลูกค้ามาจับฉลากคูปองส่วนลด เพื่อไปใช้ซื้อของในห้าง
ไอ้เราก็ชอบอยู่ จับคูปองฟรี ก่อนจับ...."สาธุ....ขอ 30% ให้สุดที่รักซักใบ จะได้อารมณ์ดี ซื้อ TV เป็นของขวัญให้เราหน่อยเถอะ........."
ไม่ว่าจะเป็นเหตุอันใด หรือเทวดามีจริง .....หยิบมั๊บ....... แกะปุ๊ป.... 30% ปั๊บ..... แหม๋ สั่งได้จริงๆ.... (รู้งี้ขอซัก 50% ก็ดีแฮะ....)



พอสุดที่รักรู้ว่าได้ 30% เท่านั้น ยิ้มแก้มปริเลย..... เป็นโอกาสให้ เจ้า LCD ที่ว่าแพงๆ ก็โดนสอยมานอนกอดจนได้
แต่ไม่ใช่เพราะว่าเอา 30% มาลดราคา LCD TV ได้นะ เนื่องจาก เครื่องใช้ไฟฟ้าส่วนใหญ่ไม่รับคูปองส่วนลด......
แต่ว่าที่สุดที่รักยิ้มแก้มปริ เพราะจะเอา 30% ไปซื้อรอเท้าของหล่อน ที่เล็งมาหลายวันแล้วเหมือนกัน........อืมมม...

.....ปาฏิหาร 30%

เมื่อวานมีโอกาส ได้ไปเยี่ยมคุณอาที่ป่วยอยู่โรงพยาบาลตำรวจ เป็นครั้งที่ 3
วันนี้ดีขึ้นกว่าวันแรกที่ประสบเหตุมาก วันแรกได้เห็นก็ตกใจเพราะหน้าและหัวบวมมาก แต่วันนี้เกือบจะเหมือนเดิมเป็นปรกติแล้ว

ย้อนไป 10 วันก่อน ก่อนจะมีงานแต่งที่กาญจนบุรี คุณอาคนนี้ ได้ไปที่บ้านแม่ เห็นต้นชมพู่มีลูกเยอะแยะ แต่ว่าธรรมดาถ้าลูกชมพู่ไม่เอาถุงกระดาษหรือถุงพลาสติกไปห่อไว้
จะไม่มีโอกาสตกถึงท้องเจ้าของสวนได้เลย เพราะว่ามี กระรอก ค้างคาว และสารพัดสัตว์ต่างๆหรือแม้กระทั่ง ผู้ผ่านไปมาแถวนั้น อยากจะลิ้มลองชมพู่ของแม่เป็นทั้งสิ้น (ยกเว้น ลูกชาย.......กินจนเบื่อ.........)

คุณอาจึงถามแม่ว่า "ไม่ห่อไว้เหรอ เดี๋ยวก็เสร็จนก หนู งู เงอ หมดหรอก" แม่ก็บอกว่า "ปีนไปห่อไม่ค่อยไหวกลัวตก" อาเลยยกแขนขึ้นมาเบ่งกล้าม แล้วบอกแม่ว่า "เดี๋ยวห่อให้เอง...ฮาๆๆๆ"

(คงไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง........)

แต่แล้วก็เกิดเหตุขึ้น "ตุ๊บ......." แม่ได้ยินเสียงแค่นั้น ไม่เห็นตอนอาตกต้นชมพู่ แถมยังชะโงกดูโคนต้น "เอ๊ะอาหายไปไหน" มองอยู่ซักพักถึงเพิ่งรู้ว่าเสียงดังตุ๊บ... เป็นเสียงอาตกต้นไม้
น่าจะหัวลงกระแทกกับปูนด้านล่าง แม่ตกใจมากรีบพาส่งโรงพยาบาลเลย

ซึ่งเหตุการณ์นี้ไม่มีใครคนใดเอ่ยถึง เพราะไม่อยากให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวรู้
ทุกคนกลัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวจะเป็นห่วง พาลจะล้มงานแต่งซะ เลยไม่ปริปากกันซักคน
แต่......ความลับไม่มีในโลก รู้จนได้ก่อนวันงาน 1 วัน

แต่ก็ผ่านไปแล้ว ตอนนี้อาดีขึ้นมาก ยังอยากจะไปงานฉลองแต่งงาน วันที่ 10 ธันวา อีกด้วย บอกว่าจะแอบหนีหมอออกไป ถ้าหมอไม่ให้ไป.... "เสียดายเตรียมชุดไว้จะไปงานแต่งหลาน" แหม๋ห่วงจริงๆเลยชุดเนี๊ยะ
เห็นบอกว่าแอบไปเดินดิโอลสยามกะแม่ เดินช้อปปิ้งกันใหญ่ ไปได้ชุดที่นั่นมา สวยมั๊กๆๆ

อยู่เยี่ยมได้ไม่นานนักก็ขอตัวกลับ เพราะใกล้เวลาอาบน้ำนอนของอา

ขากลับเดินผ่านบนทางเดิน SKY WALK ของ Central World พอดีกับช่วงนั้นมีเสด็จองค์ใดไม่ทราบได้ ขบวนต้องผ่านแยกราชประสงค์
ถนนโล่งเชียว อยากให้ถนนโล่งแบบนี้ทุ๊กกวัน นึกแล้วอยากลงไปวิ่งเล่นบนถนน....

มีตำรวจคอยกันไม่ให้เดินข้ามไปยังสถานีรถไฟฟ้า เลยติดแหง็กอยู่บนทางเดิน กะสุดที่รัก
มองไปหน้าลาน Central World
เห็นต้นคริสมาสต้นใหญ่ สวยดีเลยกดชัตเตอร์กล้องของโทรศัพท์มือถือ โดยมีนางแบบคือ สุดที่รัก ถ่ายออกมาสวยจริงๆ (หมายถึงสุดที่รักน้า..ไม่ได้หมายถึงต้นคริสมาส)

อากาศยามเช้าแสนเย็นสบาย แต่ไม่ได้ซุกผ้าห่มแสนอุ่น เพราะสุดที่รักต้องทำงานแต่เช้า (ฮ้าวว....วววว)

รำลึกอดีตนิดนึง... เมื่อวานจะทำเซอร์ไพร์สุดที่รัก โดยการจะซื้อเค้กไปให้ที่ office กะว่าจะโทรไปเตี้ยมกับพี่ที่ทำงานของสุดที่รักก่อน
เลยโทรเข้า office หวังว่าพี่เค้าจะรับสาย แต่ทว่า.. สุดที่รักเราดันรับโทรศัพท์ซะนิ

"สวัสดีดีค่ะ.........." จำเสียงได้เลย ชัวร์ สุดที่รักเรา ทำไงดีว้า..
นึกได้ตอนนั้นคือแกล้งดัดเสียง "สวัสดีครับ..." (เสียงออกไปทางเป็ด2ขวบ)

"เออ... ขอสายพี่อุ๋ยครับ" พูดไปสั่นไปกลัวสุดที่รักจะจำเสียงได้

"พี่อุ๋ยไม่อยู่ค่ะ...ออกไปปฏิบัติภาระกิจต่างจังหวัด"

โอ้.... ผิดแผนอีกแล้ว ไม่ได้คิดว่าจะไม่อยู่.... สุดท้ายก็สารภาพกับสุดที่รัก หล่อนก็หัวเราะคิกคักๆ
แต่เราก็ตั้งใจอยู่แล้วว่า ยังไงก็จะซื้อเค้กไปให้น้องๆพี่ๆที่ office เค้า ก็เลยถามว่าวันนี้มีสมาชิกครบไม๊ จะได้เลือกขนาดเค้ก กลัวจะไม่พอทานกัน
หล่อนก็บอกว่าวันนี้ไม่อยู่กันหลายคนเหมือนกันนะ
อ่ะ... อุตส่าห์วันเกิดสุดที่รักทั้งที ที่ office ไม่มีคนอยู่เลยเรอะ กะว่าซื้อไป 1 ปอนด์แล้วกันเดี๋ยวจะเหลือเยอะ
ก็เลยไปดูที่ร้าน แต่ดูแล้วเค้กปอนด์เดียวไม่ค่อยมีให้เลือกเลย มีก็ดูไม่น่าจะอร่อยนัก ก็เลยคิดว่า เอาว่ะเหลือก็กลับไปกินบ้านก็ได้ ชอบอยู่แล้ว กะเลยหยิบ 2 ปอนด์มา
แต่งหน้าด้วยคำพูดหวานๆว่า Happy BirthDay ตามด้วยชื่อสุดที่รัก (หวานตรงไหนเนี๊ยะ???)
จากนั้นก็ตรงบึ่งไป office สุดที่รักทันที...

เค้ก 2 ปอนด์ตอนแรกเล็กไปถนัดตา ไหนบอกว่าวันนี้น้องๆไม่ค่อยอยู่??? เกือบครบองค์ประชุม
สรุปไม่อยู่คนเดียวคือพี่หัวหน้าคนที่ไปต่างจังหวัด ที่เหลืออีก 6-7 คน อยู่ครบ แถมมีน้องฝึกงานอีก 3 คน
นี่ถ้าเอาปอนด์เล็กมา....ฮืม... สงสัยต้องถือช้อนกันคนละคัน สุมหัวแย่งกันตักเค้ก.... อืม..ไม่อยากคิด

หลังเลิกงานแวะไปเดินช๊อปปิ้งแถวห้างดังย่านศรีนครินทร์ ว่าจะไปดูของขวัญให้กับสุดที่รัก ชิ้นไหนอยากได้จ๊ะ เดี๋ยวเหมาให้หมดเลย (ทั้งๆที่ในกระเป๋าตั้งมีอยู่ 6 ร้อย........)
สุดที่รักตั้งใจจะไปดูรองเท้า เพราะคู่ที่ใส่ไปทำงานพังเสียแล้ว ดูไปดูมาไม่ค่อยมีคู่ไหนถูกใจสุดที่รักเลยซักคู่ เลือกอยู่ซักพักสุดที่รักเลยชวนไปดู TV LCD (เอ๊ย.........เหลือบมองกะเป๋าตัง.......)

FEEL กระโดดไปหลายขั้นมาก จากรองเท้าไป ไปเจ้า LCD TV

ใจจริงก็อยากได้ใจจะขาดอยู่ แต่ว่า.........แต่ว่า.......... นึกแต่ว่า....ไม่ออก มันอยากได้นินา....... ก็เลยไปเดินด่อมๆมองๆให้น้ำลายไหลเล่นๆ

"สวัสดีครับ พี่สนใจรุ่นไหนอยู่หรือเปล่าครับ รุ่นนี้ผ่อน 0 เปอร์เซ็นต์นะครับ แถมขาตั้งสวิงได้ หรือจะแท่นติดผนัง..................." ..พนักงานอธิบายให้ฟัง....มาเป็นชุด.....
ไอ้เราก็ยิ้มแหย๋ๆ นึกถึงกระเป๋าตังแฟบๆในมือ

หันไปมองหน้าสุดที่รัก....สุดที่รักชอบใช่ไหมไว้จะซื้อให้นะจ๊ะ.....(คิดในใจ......ยังไม่ทันได้พูด)

สุดที่รักสวนออกมาก่อนว่า "อยากได้ไม๊...."

โอ๊ยยยยย......ถามได้........ที่สุดของที่สุด........(คิดในใจเช่นเดียวกัน...ทั้งที่อยากตะโกนดังๆ
กระดิกหางดิกๆๆๆๆๆ........เหมือนหมาเห็นกระดูก อย่างไรอย่างนั้น)

เท่านั้นแหละ... เข้าทางพนักงานคนที่มาถามเลย..... โปรโมชั่นรุ่นไหนมียังไง.......โอ๊ย...... ฟังไม่ทันหรอก ปล่อยให้สุดที่รักยืนฟัง เรื่องจ่ายตังเนี๊ยะไม่ถนัด...แหะๆๆ....
สุดที่รักโดนกล่อมซะจน พนักงานพาไปทำเรื่องผ่อนสินค้า แต่ก่อนอื่นต้องเช็คก่อนว่าบัตรวงเงินเต็มหรือเปล่า

ไอ้เราก็แอบลุ้น..... อยากได้ก็อยากได้....... แต่ตัวเองอ่ะไม่มีตังให้สุดที่รักซะหมด บัตรเครดิตก็ไม่มี เกาะเมียกินจริงๆเล้ยยย....

เช็คไปเช็คมา วงเงินเต็ม.....เพราะยังไม่ครบรอบบิลของบัตรเลยยังไม่ได้จ่าย สรุปก็เดินตัวเปล่ากลับบ้านอย่างเป็นสุข ประมาณว่า "เดินสบายใจจัง ตังอยู่ครบ"

สงสารก็แต่พนักงานเชียร์คนนั้นจริงๆ..... ยืนอธิบายอยู่ตั้งนาน

หลังจากที่เดินมือเปล่ากลับกันแล้ว ก็แวะทานข้าวกันที่สวนอาหารใกล้ๆ บรรยากาศริมบึง มีแพลอยกลางน้ำ และรอบๆบึง เรือพายรับส่งระหว่างแพ มองเห็นพระจันทร์ ปลายสวายตัวใหญ่ๆ ขึ้นมาลอยคอ รอขนมปัง
พอมีคนโยนเศษขนม มันก็จะ ปีนหัว เหยียบไหล่ ขี่คอ แย่งกันกินเป็นร้อยๆตัว ลองนึกภาพดูว่าในบ่อน้ำ ณ ตรงที่ขนมปังหล่นลงไป มีแค่น้ำที่เปียกตัวปลาเท่านั้นแหละที่เป็นน้ำ ที่เหลือเป็นปลาอย่างเดียว...
และลองนึกดูว่า ถ้าเปลี่ยนจากขนมปังเป็นตัวคุณบ้าง.........
ช่างเป็นบรรยายกาศโรแมนติก มากๆๆๆๆๆ(ถ้าปลาจะน้อยกว่านั้นซักนิด...นึกแล้วขนลุก)

พูดถึงอาหารคนมั่ง... อร่อยมากขอบอก โดยเฉพาะของหวาน "สาคูแคนตาลูบ" ไปทานกัน 2 คนแต่ขอโทษ ของหวานหมดไป 3 ถ้วย....
เอาไปคิดเป็นการบ้านว่าหายไปอยู่ที่ใคร 1 ถ้วย!!!

ถือวันฤกษ์ดี วันที่เป็นวันคล้ายวันเกิดของสุดที่รัก เป็นวันเริ่มเขียน Blog

หลังจากพยายามมาหลายที่เพื่อจะสร้าง Blog เป็นของตัวเอง สุดท้ายก็มาได้จากGmail เนี๊ยะแหละ อ่านไปอ่านมาก็ทำได้เหมือนกันนิ
ว่าจะใช้เป็น Blog สำหรับอัพรูปงานวันแต่งงานที่ผ่านมาหมาดๆวันที่ 18 พฤศจิกายน 2550 เป็นงานที่กาญจนบุรี แต่คงต้องใช้เวลาซักหน่อยเพิ่มเตรียมรูป คงจะภายในวันสองวันนี้

ช่วงนี้ผ่านงานพิธีมาได้อย่างตลอดลอดฝั่ง แต่ยังเหลืองานวันเลี้ยงฉลองที่โรงแรมอีกงาน หวังว่าจะไม่เหนื่อยมาก จริงๆแล้วเพิ่งจะมาไล่โทรบอกเพื่อนๆสมัยมัธยม นั่งกดโทรศัพท์ทั้งวันเลยวันนี้
รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ที่ไม่ได้ไปเชิญด้วยตัวเอง แล้วแถมยังจะกระชั้นชิดอีก แค่ 2 อาทิตย์เองเพื่อนๆจะเตรียมตัวทันไหมเนี๊ยะ...(คิดมากไปป่าวว้าาาา....มันจะต้องเตรียมไรหนักหนา กะอีแค่มางานแต่ง)


ตอนเย็นกะว่าจะไปทำเซอร์ไพร์กับสุดที่รัก กลัวซะเหลือเกิน ผ่านๆมา จะเซอร์ไพร์หล่อนทีไร เป็นอันต้องเจอเซอร์ไพร์จากหล่อนทุ๊กกที เช่นครั้งก่อนกะว่างานเลิกซัก 6 โมงจากห้างดังกลางสยาม จะเตรียมสั่งดอกไม้ไว้รอก่อนแล้วค่อยไปรับ กลับมาถึงห้องก็จะให้ดอกไม้แสนสวย พร้อมเค้กปอนด์เล็ก ปักเทียน สวีทหวานแหว๋ เตรียมการไว้ก่อนวันเกิด 1 วัน
วันรุ่งขึ้นเธอเบี้ยวไม่ไปทำงานซะงั้น........... อุเหม่... เซอร์ไพร์ซะเอง แต่ดอกไม้ก็ต้องขับรถไปเอามาให้อยู่ดี เค้กก็ไม่ได้ออกไปสั่งเลยเพราะว่าหล่อนไม่ไปทำงาน ต้องแอบออกไปซื้อร้านใกล้ๆ เฮ้อ... ปีนี้จะเป็นไงหนอ