หลังจากที่คราวก่อน จับคูปองส่วนลด 30 เปอร์เซ็นต์ได้ ก็แวะเวียนไปจับคูปองอีกหลายครั้ง ณ ห้างที่สุดที่รักทำงาน ไปยืนต่อแถวเหมือนเดิม มองเห็นคนข้างหน้าจับคูปอง ได้คนละ 30เปอร์เซ็นต์บ้าง 20 เปอร์เซ็นต์บ้าง บางคนได้ถึง 40 เปอร์เซ็นต์ก็มี นึกในใจว่า จะเหลือมาถึงเราบ้างไหมหนอ ไอ้ 40 เปอร์เซ็นเนี๊ยะ

คราวก่อนสุดที่รักบอกว่า ถ้าคราวหน้าจับคูปอง 30 เปอร์เซ็นต์ได้ใหม่ จะพาไปซื้อไม้แบตมินตันอันใหม่ให้ หลังจากวันนั้นก็แวะเวียนไปดูหน้าตาไม้แบต ที่อยากได้ ดูแล้วโอ้มันช่างแพงซะจริงๆ มองไม่เห็นเลยราคาต่ำกว่า 2,000 สมกับเป็นห้างดังกลางใจเมืองซะจริงๆ สุดท้ายก็เล็งไว้รุ่นนึง กะว่า ราคาเต็ม 3 พันกว่าๆ ใช้ 30 เปอร์เซ็นต์ ก็น่าจะเหลือ 2 พันต้นๆ.... ก็แวะเวียนไปจับคูปองอีกหวังจะได้ 30 เปอร์เซ็นต์อีกซักครั้ง

เมื่อถึงคิวจับคูปอง "หยิบได้ 1 ใบค่ะ" พนักงานบอก ไอ้เราก็นึกในใจ "ขอให้ได้ 30 อีกซักใบเถอะ เจ้าพระคู้ณณณ..." หยิบเสร็จก็ยื่นให้พนักงาน แกะดู "ได้ 20 เปอร์เซ็นต์ค่ะ" เศร้าเลย... 20 เอง ที่ไม่ดีใจเพราะว่า สุดที่รักทำงานที่ห้าง มีส่วนลดพนักงาน สามารถซื้อสินค้าได้ส่วนลด 20 เปอร์เซ็นต์อยู่แล้ว "เฮ้อ.....คราวหน้าเอาใหม่" พูดกับตัวเอง

วันถัดมาเอาอีก ไปยืนต่อคิวจับคูปองเหมือนเดิม "หยิบได้ 1 ใบค่ะ" "เมื่อไหร่ AIS จะใจดีให้หยิบ 2 ใบบ้างนะ..." คิดในใจ "อุตส่าห์เป็นลูกค้าแสนดีมานานกว่า 10 ปีอีกเนี๊ยะ....ให้แค่เนี๊ยะ จับคูปอง" บ่นในใจ.... "ได้ 10 เปอร์เซ็นต์ค่ะ" เอ๊ย......เหมือน AIS ได้ยินตอนบ่น.... "ไมเหลือแค่นี้อ่ะ วันแรกจับได้ 30 ต่อมาเหลือ 20 วันนี้เหลือ 10 เอง.....โอ้.....พรุ่งนี้เหลือ 0 หรือเปล่าว้าาาา...." แล้วก็เดินคอตกกลับไปหาสุดที่รัก จะอ้อนให้ซื้อไม้แบตให้หน่อย ไม่ต้อง 30 เปอร์เซ็นต์ก็ได้ สุดที่รักบอกว่าไม่เอาอ่ะ...ไปจับคูปองมาให้ได้ 30 เปอร์เซ็นต์ก่อนจะซื้อให้ (.......)

แล้วก็วนเวียนไปต่อแถวอยู่บ่อยครั้ง... หวังว่าจะได้ 30 เปอร์เซ็นต์เพื่อมาซื้อไม้แบต..... แต่ก็ยังไม่ได้ซะที ได้อยู่แค่ 20 กับ 10 เปอร์เซ็นต์ แล้ววันนึงก็มาถึง.....
"หยิบได้ 1 ใบค่ะ" "อยากได้ 2 ใบอ่ะ...." คิดในใจ แต่หยิบไม่ได้ "ยินดีด้วยค่ะ.....50 เปอร์เซ็นต์" แทบจะกลั้นความดีใจไม่ให้ออกนอกหน้าไม่ได้ ตั้ง 50 เปอร์เซ็นต์ เย้ๆๆ.......

รีบเดินขึ้นไปหาสุดที่รักใน office ทันที.... แกล้งฟอร์มทำหน้าเฉยๆ ออกไปทางเซ็งๆเหมือนกับทุกวันที่จับคูปองแล้วได้ 10 เปอร์เซ็นต์
เจอหน้าสุดที่รักถามเลยว่า วันนี้ได้กี่เปอร์เซ็นต์... เราก็ทำหน้าบึ้งๆแล้วยื่นคูปองให้ดู.....
ถ้าใครเคยดูการ์ตูนช่อง 3 ช่วงค่ำ เรื่อง 4 Angies นึกถึงตัวการ์ตูนชื่อ "ไก่จัง" ทำตาวิ้งๆๆๆ.... เป็นประกาย จะบอกว่าสุดที่รักทำวิ้งๆๆๆ...มากกว่าเป็น 10 เท่าเลย ดีใจเดินไปทั่ว office โชว์ให้คนทั้ง office ดูกันหมด มีแต่คนอิจฉา

หลังจากได้ 50 เปอร์เซ็นต์มา ก็เดินจูงมือสุดที่รักเพื่อจะไปซื้อไม้แบตอันใหม่ที่ใฝ่ฝัน..... แต่แล้ว....ฝันสลาย เมื่อยืนอยู่หน้าเคาเตอร์เครื่องกีฬาที่มีข้อความบอกไว้ว่า รับคูปองร่วมรายการสูงสุด 30% .......... มันหมายความว่าไง....
ฉันมีคูปอง 50 เปอร์เซ็นต์ แต่ไม่รับคูปองงั้นเหรอ?...... เข่าอ่อนเลย... อดอีกแล้วเรา.... แต่ที่ยังคงยิ้มอยู่ก็คือสุดที่รัก เพราะหล่อนได้เล็งเอาไว้แล้วว่า ถ้าไม่ได้ใช้ 50 เปอร์เซ็นต์กับไม้แบต หล่อนก็จะเอาไปใช้ซื้อเสื้อผ้ายี่ห้อดัง ลดตั้ง 50 เปอร์เซ็นต์
สุดท้ายไม้แบตก็อดอีกเช่นเคย.......

ในที่สุดก็ผ่านไปด้วยดีกับงานแต่งงานที่ผ่านมา ทั้ง 2 วัน

วันแรกที่กาญจนบุรี 18 พฤศจิกายน ดีใจที่แขกหลายๆท่านเดินทางมา ใจจริงก็เกรงใจอย่างมาก เพราะว่าระยะทางค่อนข้างไกล
ไม่ค่อยได้เชิญมามากมายนัก กะไว้ว่าให้ไปที่งานกรุงเทพจะสะดวกกว่า แต่มิตรรักแฟนเพลงก็มากันอย่างล้นหลาม........
บรรยากาศก็มีอยู่ในอัลบัมที่ลงไว้ให้ดูกันไปแล้ว

วันที่ 2 ที่กรุงเทพ ณ Novotel Lotus สุขุมวิท 33 บรรยากาศในงานก็มีลุ้นเล็กน้อย.... ก่อนงานตอนเย็นก็ลุ้นว่าจะมีโต๊ะเหลือหรือเปล่าน้า....
จองไว้ซะเยอะ ตั้ง 30 โต๊ะ แต่ว่าเป็นช่วงวันหยุดยาวด้วย กลัวว่าจะมากันน้อย คุยกับสุดที่รักหลายที ว่าจะชวนใครมาบ้าง ชวนมาเยอะๆ จะได้เต็มโต๊ะที่จองไว้
ไม่ใช่งกซองหรอกนะ... แต่ว่าเสียดายอาหาร เพราะอร่อยมาก เจ้าบ่าวเจ้าสาว ได้กินแค่วันที่ทางโรงแรมนัดมาให้ลองชิมอาหารเท่านั้นแหละ... วันงานไม่ได้ตกถึงท้องเลยซักนิด

พอวันงานปรากฎว่าผิดคาด ญาติทางแม่เจ้าบ่าว มากันอย่างล้นหลาม ส่วนใหญ่จะเป็นแม่ยกที่มาให้กำลังใจ เพราะเจ้าบ่าว
ตอนเด็กๆออกจะน่ารัก เพื่อนแม่ที่เป็นอาจารย์สอนอยู่จำได้ทุกคน วันนี้เลยมากันอุ่นหนาฝาคั่ง หันไปมองสบตากะแม่ที่ทำหน้างงๆอยู่ว่าทำไมมากันเยอะจัง ตอนแรกคุยกะแม่ บอกว่าญาติๆรวมกับเพื่อนแม่แล่ว ไม่เกิน 5 โต๊ะแน่ๆ รวมโต๊ะ VIP ก็เป็น 6 โต๊ะก็ถมเถ แต่เอาเข้าจริง 5 โต๊ะก็แล้ว VIP ก็เต็มแล้ว ต้องไปเบียดกับเพื่อนมัธยมเจ้าบ่าวอีก 1 โต๊ะ
ยึดเพื่อน ม.กรุงเทพของเจ้าบ่าวอีก 1 โต๊ะ แทรกซึมเพื่อนสนิทเจ้าบ่าวอีกครึ่งโต๊ะ แล้วก็บุกข้ามไปยึดฝึ่งที่ทำงานเจ้าสาวอีก 1 โต๊ะ....

สรุป ญาติและเพื่อนแม่ กลืนไปเกือบ 9 โต๊ะ 1 ใน 3 ของงานเลย...... และก็นั่งกันเต็มก่อน 1 ทุ่มด้วยซ้ำ คนเข้ามาในงานจะเห็นเลยว่าห้องจัดเลี้ยงเอียงไปทางซ้าย..... คนเยอะมาก ส่วนอีกฝั่ง
เป็นญาติเจ้าสาว เพื่อนๆและที่ทำงาน นั่งกันหลวมๆ ฝั่งซ้ายคงคิดอิจฉาว่า "ไอ้ฝั่งนู้นทำไมมันนั่งกันน้อยจริง..... ฝั่งนี้เต็มเอียดเลย" ซักพักก็ตามๆกันมานั่งจนเกือบเต็ม

เป็นอันว่างานนั้นเหลือเต็มประมาณ 2 โต๊ะกับเศษอีกนิดๆ เจ้าบ่าวเจ้าสาวโล่งใจ ทั้งกลัวจะไม่มีคนมา และกลัวว่าจะไม่มีที่นั่งพอสำหรับแขก..... ลุ้นทั้งโต๊ะเหลือและไม่พอเลยนะเนี๊ยะ

ใกล้เวลาขึ้นเวที ก็มี VDO Presentation ประวัติเปิดให้แขกชมไปพลางๆ เจ้าบ่าวก็ยืนอมยิ้ม มองหน้าแขกว่าจะชอบแค่ไหน เพราะงานนี้งานตัวเอง เคยทำแต่งานของคนอื่น
เผางานคนอื่นบ่อยๆพองานตัวเอง...เผายิ่งกว่า เสร็จเอาเช้าวันแต่งเลย ลุ้นดีไหมหล่ะ....

เห็นแขกหลายๆคนยิ้มหัวเราะเวลาดู VDO ก็ใจชื้น ไม่เสียแรงที่เผากัน 2 อาทิตย์ก่อนเสร็จ...แหะๆๆ หลายคนชอบใจรูปเจ้าบ่าว จนเอามาแซวว่ารูปตอนเด็กกะตอนโตนี่หน้าเหมือนกันจริงๆ
สรุปว่าจะชมว่าหน้าเด็ก หรือว่าหน้าแก่ตั้งแต่เด็ก??? ส่วนสุดที่รักตอนเด็กสีผมออกแดงๆ ยังกะลูกครึ่ง

ได้เวลาขึ้นเวที จับมือสุดที่รัก มืออุ๊นอุ่น.... สุดที่รักหันมาถามว่า ทำไมมือเย็นจัง...... ตื่นเต้น...... ไม่ค่อยได้ขึ้นเวทีกะเค้าซักเท่าไหร่หรอก ไม่เหมือนกับสุดที่รัก เป็นเจ้าหน้าที่อบรม เค้าชำนาญเวลาพูดต่อหน้าประชาชี ไอ้เรามันชอบอยู่หลังเวทีมากกว่า
หน้าเวทีก็ตื่นเต้นแล้ว.....ไม่ต้องพูดถึงบนเวที (กลืนน้ำลาย..เอื๊อกๆ...)

ขึ้นเวที คุณลุงฝ่ายเจ้าบ่าวเป็นคนมาคล้องมาลัยให้ คุณลุงก็ไปคนไม่คุ้นกับเวทีเช่นกัน สรุป ฝั่งเจ้าบ่าวนี่... ขี้อายหมดทุกคน ก่อนวันงาน ไปขอให้คุณลุงเป็นประธานขึ้นคล้องพวงมาลัย คุณลุงยังอึกอักๆ.... ถามว่า"ต้องพูดด้วยหรือเปล่า
ถ้าจะให้พูดก็เขียนสคริปมาให้ด้วยนะ พูดไม่เป็นเดี๋ยวจะอายเค้า"...เป็นซะอย่างงั้นฝั่งเจ้าบ่าว ก็เลยให้คุณลุงขึ้นมาคล้องอย่างเดียว และก็เชิญ หัวหน้าที่ทำงานสุดที่รักขึ้นมากล่าวอวยพร
ตอนท่านพูดก็พยายามตั้งใจฟัง จับใจความได้แต่ว่าพูดถึงเจ้าสาวเป็นเพชรเม็ดงานขององค์กร เจ้าบ่าวโชคดีที่ได้เจ้าสาวมาเป็นคู่ชิวิต อื่นๆ...อีกหลายอย่าง แต่มาสะดุดตรงที่ว่าอย่าตามใจสุดที่รักให้มากนัก......เอ..... อันนั้นจากประสบกาณ์ที่ทำงาน หรือว่าจากประสบการณ์จากที่บ้านของท่านกันแน่หนอ....???

หลังจากนั้นพิธีก็เป็นไปตามที่เห็นๆ เช่นตัดเค้ก ถ่ายรูปกับแขกในงาน......... ระหว่างเดินถ่ายรูปนั้น ก็มาถึงโต๊ะเพื่อนๆสมัยมัธยม ......."อ๋า..เจ้าบ่าว...ไหนๆก็อ๋าา....มาม่ะให้เกียรติดื่มหน่อย .." เอ๊ย...... โดนซะแหละ.... เพื่อนตรู.... "ขอแค่ครึ่งแก้วแล้วกัน......คุณไม่เคยดื่มกับผมเลยน้า...." ไอ้คำเนี๊ยะพูดมากี่ครั้งแล้ว...แหม๋ๆๆ...
สุดท้ายก็กระดกไปครึ่งแก้ว..... หลังจากนั้นมาอีกคน......" อ๋าาา.....เจ้าบ่าว..ขอผมอีกครึ่งแก้วน้าาา..... " มาเป็นแก๊งค์.... กะมอมเจ้าบ่าวเลยนะนี่ ขอคนละครึ่งแก้ว...พอดีหมดขวด..เจ้าบ่าวหัวทิ่มแน่....
ก็อย่างไรก็แล้วแต่โดนจนหมดแก้วจนได้ เดินผ่านโต๊ะนั้นไป..รู้สึกมึนๆ...... คิดในใจ จะเมาไหมเนี๊ยะ.... นานแล้วที่ไม่ได้กินเหล้า แล้วยิ่งวันนั้นไม่มีอาหารตกถึงท้องตั้งแต่ 11 โมง นี่มัน 2 ทุ่มแล้ว อะไรลงไปในกระเพาะมันก็ดูดได้รวดเร็วเลย... มึนเลย....

เมื่อเดินต้อนรับแขกจนครบทุกโต๊ะ...ในใจคิดว่า..หาโต๊ะที่ว่างๆนั่งกินมั่งดีกว่า แต่...เห็นแม่กวักมือเรียกไหวๆ... อ๋า เรียกไปส่งแขก VIP ของแม่ ที่ต้องไปงานอื่นต่ออีก และก็ทยอยเริ่มกลับกันบ้าง... โถ่อดเลยเรา..
ตอนกลับนี่ วุ่นวายกว่าตอนเข้างานนิดนึง ตรงที่พอจะกลับ พร้อมใจกันกลับซะงั้น ยกมือไหว้กันไม่ถูกเลย..มือไหว้อยู่กะคนนี้แต่ตามองว่าคนนู้นกลับแล้วหนอ..สวัสดีหรือยังน้า... อ้าว..ยังไม่ได้ถ่ายรูปนี่... โอ้... อดทนอีกนิด...
ส่วนใหญ่จะเป็นเพื่อนๆที่เข้ามาถ่ายรูปกันซะมากกว่า เพราะว่าจะถ่ายรูปหมู่...(รูปจ่า รูปผู้กำกับก็ถ่ายได้..ไม่รู้จักไปถ่ายกัน) ช่างภาพก็กดไปได้อีกหลายช๊อต นานๆทีจะมีงานเลี้ยงรุ่น (สรุปว่าเป็นงานเลี้ยงรุ่นใช่ไหมเนี๊ยะ)
เมื่อส่งแขก ไทย จีน.... หมดแล้ว ก็หันกลับเข้าไปมองในห้องจัดเลี้ยง..... เกลี้ยงเลย... อาหาร...เก็บซะหมดเสียแล้ว... เห็นบอกว่ามีเหลือ 2 โต๊ะ ก็ใจชื้นขึ้นหน่อย ได้กินแน่ตรู... แต่ว่า... ญาติเจ้าสาวกะแม่เจ้าบ่าว แบ่งกันเรียบร้อย
เอากลับไปกินบ้านกันหมด..... [T_T] สุดท้ายก็กลับขึ้นห้องตัวเปล่า แล้วก็สั่งอาหารจานเดียวของโรงแรมขึ้นมากินกัน 2 คน พิธีส่งตัว ตอนแรกคิดว่าจะต้องถ่ายภาพพิธีส่งตัวด้วย แต่ว่าแม่เจ้าบ่าว หนีกลับไปซะและ.. แล้วก็ฝ่ายเจ้าสาว
ลืมไปว่าจะมีพิธีส่งตัว ช่วงระหว่างแต่งหน้าเจ้าสาว ญาติๆก็ละเลงห้องหอซะรกไปหมดแล้ว ก็เลย...อ่ะ...ไม่ต้องหรอก..เหนื่อยกันมาเยอะแล้ว ส่งตัวกันเองแล้วกัน หลังจากญาติๆกลับไปแล้ว ถึงรู้ว่าทางโรงแรมเค้าดีมาก อุตส่าห์จัดที่นอน
ปูผ้าใหม่เรียบร้อยเลย แถมโรยดอกกุหลาบไว้บนเตียงอีกด้วย เลยต้องจัดการดึงตัวช่างภาพมาถ่ายรูปเก็บไว้ซะหน่อย

หลังจากส่งทุกคนไม่ว่าจะญาติโกโหติกา หรือว่าช่างภาพหมดแล้ว .........อืม...ถึงเวลาแล้ว..อิอิ...... รอมานาน...แล้ว.......อุอุ....อ๋าาาา......(เซ็นเซอร์)............... คิดไรเนี๊ยะ.... แกะกล่องซองกับของขวัญก่อน นั่งจดชื่อ นับเงิน อยู่นานเหมือนกัน
สรุปว่าได้นอนจริงๆ เที่ยงคืนกว่านิดหน่อย ไม่ดึกมากเท่าไหร่ หลังจากนั้น.....อันนี้เซ็นเซอร์จริงๆ......บอกไม่ด้ายยยยยย...........

แล้วเราก็แต่งงานกัน...........เย้...

เมื่อเย็นวาน สุดที่รัก ชวนไปเดินดู LCD TV หมายมั่นปั้นมือว่าวันนี้จะซื้อแน่ หลังจากเช็คราคากับคุณภาพจากหลายผู้เชี่ยวชาญ
ไม่ว่าจะเป็น คุณ Pantip, คุณ ThaiSecondHand, คุณ Tesco Lotus สุดท้าย คุณ Siam Paragon ที่สุดที่รักทำงานอยู่
คาดว่าจะซื้อที่นี่แหละเพราะอย่างน้อย มีปัญหาเกิดขึ้นหล่ะก็ โฮ่ๆๆๆ.....สะดวกดอทคอม... สุดที่รักไปลุยเอาเรื่องได้ (แหะๆๆๆ....)

ช่วงเย็นก็ไปเดินด้อมๆมองๆคนเดียว เพราะว่าสุดที่รักบอกว่า ไม่กล้าเดินผ่านแถวแผนกเครื่องใช้ไฟฟ้า เพราะ 3-4 วันแล้วที่เดินถามซะจนเกรงใจพนักงาน
คนนู้นก็อยากให้ช่วยซื้อยี่ห้อนี้ คนนี้ก็อยากให้ช่วยซื้อยี่ห้อตัวเอง สรุปว่าอยากจะเหมาหมดเหมือนกันนะ ถ้าหลังบ้านขุดบ่อน้ำมัน....

เลยต้องเดินดูคนเดียว สุดท้ายก็ตกลงปลงใจกับยี่ห้อนึง ราคาไม่แพงมากแต่ได้ประสิทธิภาพเท่ายี่ห้อดังอีกอันหนึ่งซึ่งดี....แต่แพงกว่า ทำไมน้าา..ขายยี่ห้อจริงๆ
สุดที่รักควักบัตรจ่ายให้ แสนปลื้มใจเป็นที่สุด มีสาวแสนสวยที่ใจดีขนาดนี้...... แต่ขอโทษที ควักบัตรจ่ายเนี๊ยะ ผ่อน 0 เปอร์เซ็นต์ คงจะนึกออกว่าใครเป็นคนผ่อน...

แต่อ่ะนะ... ยังไงก็แล้วแต่ คืนนี้ก็จะได้ไปนอนกอดแล้ว LCD TV แต่......ช้าก่อน พนักงานขาย เอาเอกสารมาให้เขียนใบนึง บอกว่าให้เขียนแผนที่ว่าจะไปส่งที่ไหน
อู้วว.... ห้างดังกลางใจเมืองแบบนี้ อ๋า...มีบริการไฮโซ ส่งสินค้าถึงบ้าน ไม่ต้องแบกขึ้นรถไฟฟ้ากลับเองด้วยน้าา.... (คิดในใจช่างดีเสียนี้กระไร)
แต่ว่า....พนักงานกล่าวด้วยเสียงแผ่วเบาว่า คิวรถไปส่งเนี๊ยะ มีคิวยาวไปอีก 3 วันถึงจะส่งให้ได้.... อืมมม...... ยอมแบกกลับไปเองดีไหมเนี๊ยะ...

สุดท้ายก็กระเป๋าเบาตัวปลิวไปอีก 10 เดือน แต่ยังไม่ได้ตัวเป็นๆ กลับไปชื่นชม ต้องรออีก 3 วัน......
รอก่อนเหอะได้ตัวมาเมื่อไหร่ จะ.........ให้หน่ำใจ...!!! (สาบานได้ว่า ซื้อ LCD TV จริงๆ ไม่ใช่อย่างอื่น......)

โชคดีอย่างอย่างนึง พอดีว่าก่อนที่จะไปเลือกดู LCD TV สุดที่รักบอกว่าชั้นล่าง AIS เค้าให้ลูกค้ามาจับฉลากคูปองส่วนลด เพื่อไปใช้ซื้อของในห้าง
ไอ้เราก็ชอบอยู่ จับคูปองฟรี ก่อนจับ...."สาธุ....ขอ 30% ให้สุดที่รักซักใบ จะได้อารมณ์ดี ซื้อ TV เป็นของขวัญให้เราหน่อยเถอะ........."
ไม่ว่าจะเป็นเหตุอันใด หรือเทวดามีจริง .....หยิบมั๊บ....... แกะปุ๊ป.... 30% ปั๊บ..... แหม๋ สั่งได้จริงๆ.... (รู้งี้ขอซัก 50% ก็ดีแฮะ....)



พอสุดที่รักรู้ว่าได้ 30% เท่านั้น ยิ้มแก้มปริเลย..... เป็นโอกาสให้ เจ้า LCD ที่ว่าแพงๆ ก็โดนสอยมานอนกอดจนได้
แต่ไม่ใช่เพราะว่าเอา 30% มาลดราคา LCD TV ได้นะ เนื่องจาก เครื่องใช้ไฟฟ้าส่วนใหญ่ไม่รับคูปองส่วนลด......
แต่ว่าที่สุดที่รักยิ้มแก้มปริ เพราะจะเอา 30% ไปซื้อรอเท้าของหล่อน ที่เล็งมาหลายวันแล้วเหมือนกัน........อืมมม...

.....ปาฏิหาร 30%

เมื่อวานมีโอกาส ได้ไปเยี่ยมคุณอาที่ป่วยอยู่โรงพยาบาลตำรวจ เป็นครั้งที่ 3
วันนี้ดีขึ้นกว่าวันแรกที่ประสบเหตุมาก วันแรกได้เห็นก็ตกใจเพราะหน้าและหัวบวมมาก แต่วันนี้เกือบจะเหมือนเดิมเป็นปรกติแล้ว

ย้อนไป 10 วันก่อน ก่อนจะมีงานแต่งที่กาญจนบุรี คุณอาคนนี้ ได้ไปที่บ้านแม่ เห็นต้นชมพู่มีลูกเยอะแยะ แต่ว่าธรรมดาถ้าลูกชมพู่ไม่เอาถุงกระดาษหรือถุงพลาสติกไปห่อไว้
จะไม่มีโอกาสตกถึงท้องเจ้าของสวนได้เลย เพราะว่ามี กระรอก ค้างคาว และสารพัดสัตว์ต่างๆหรือแม้กระทั่ง ผู้ผ่านไปมาแถวนั้น อยากจะลิ้มลองชมพู่ของแม่เป็นทั้งสิ้น (ยกเว้น ลูกชาย.......กินจนเบื่อ.........)

คุณอาจึงถามแม่ว่า "ไม่ห่อไว้เหรอ เดี๋ยวก็เสร็จนก หนู งู เงอ หมดหรอก" แม่ก็บอกว่า "ปีนไปห่อไม่ค่อยไหวกลัวตก" อาเลยยกแขนขึ้นมาเบ่งกล้าม แล้วบอกแม่ว่า "เดี๋ยวห่อให้เอง...ฮาๆๆๆ"

(คงไม่ขนาดนั้นหรอกมั้ง........)

แต่แล้วก็เกิดเหตุขึ้น "ตุ๊บ......." แม่ได้ยินเสียงแค่นั้น ไม่เห็นตอนอาตกต้นชมพู่ แถมยังชะโงกดูโคนต้น "เอ๊ะอาหายไปไหน" มองอยู่ซักพักถึงเพิ่งรู้ว่าเสียงดังตุ๊บ... เป็นเสียงอาตกต้นไม้
น่าจะหัวลงกระแทกกับปูนด้านล่าง แม่ตกใจมากรีบพาส่งโรงพยาบาลเลย

ซึ่งเหตุการณ์นี้ไม่มีใครคนใดเอ่ยถึง เพราะไม่อยากให้เจ้าบ่าวเจ้าสาวรู้
ทุกคนกลัวเจ้าบ่าวเจ้าสาวจะเป็นห่วง พาลจะล้มงานแต่งซะ เลยไม่ปริปากกันซักคน
แต่......ความลับไม่มีในโลก รู้จนได้ก่อนวันงาน 1 วัน

แต่ก็ผ่านไปแล้ว ตอนนี้อาดีขึ้นมาก ยังอยากจะไปงานฉลองแต่งงาน วันที่ 10 ธันวา อีกด้วย บอกว่าจะแอบหนีหมอออกไป ถ้าหมอไม่ให้ไป.... "เสียดายเตรียมชุดไว้จะไปงานแต่งหลาน" แหม๋ห่วงจริงๆเลยชุดเนี๊ยะ
เห็นบอกว่าแอบไปเดินดิโอลสยามกะแม่ เดินช้อปปิ้งกันใหญ่ ไปได้ชุดที่นั่นมา สวยมั๊กๆๆ

อยู่เยี่ยมได้ไม่นานนักก็ขอตัวกลับ เพราะใกล้เวลาอาบน้ำนอนของอา

ขากลับเดินผ่านบนทางเดิน SKY WALK ของ Central World พอดีกับช่วงนั้นมีเสด็จองค์ใดไม่ทราบได้ ขบวนต้องผ่านแยกราชประสงค์
ถนนโล่งเชียว อยากให้ถนนโล่งแบบนี้ทุ๊กกวัน นึกแล้วอยากลงไปวิ่งเล่นบนถนน....

มีตำรวจคอยกันไม่ให้เดินข้ามไปยังสถานีรถไฟฟ้า เลยติดแหง็กอยู่บนทางเดิน กะสุดที่รัก
มองไปหน้าลาน Central World
เห็นต้นคริสมาสต้นใหญ่ สวยดีเลยกดชัตเตอร์กล้องของโทรศัพท์มือถือ โดยมีนางแบบคือ สุดที่รัก ถ่ายออกมาสวยจริงๆ (หมายถึงสุดที่รักน้า..ไม่ได้หมายถึงต้นคริสมาส)

อากาศยามเช้าแสนเย็นสบาย แต่ไม่ได้ซุกผ้าห่มแสนอุ่น เพราะสุดที่รักต้องทำงานแต่เช้า (ฮ้าวว....วววว)

รำลึกอดีตนิดนึง... เมื่อวานจะทำเซอร์ไพร์สุดที่รัก โดยการจะซื้อเค้กไปให้ที่ office กะว่าจะโทรไปเตี้ยมกับพี่ที่ทำงานของสุดที่รักก่อน
เลยโทรเข้า office หวังว่าพี่เค้าจะรับสาย แต่ทว่า.. สุดที่รักเราดันรับโทรศัพท์ซะนิ

"สวัสดีดีค่ะ.........." จำเสียงได้เลย ชัวร์ สุดที่รักเรา ทำไงดีว้า..
นึกได้ตอนนั้นคือแกล้งดัดเสียง "สวัสดีครับ..." (เสียงออกไปทางเป็ด2ขวบ)

"เออ... ขอสายพี่อุ๋ยครับ" พูดไปสั่นไปกลัวสุดที่รักจะจำเสียงได้

"พี่อุ๋ยไม่อยู่ค่ะ...ออกไปปฏิบัติภาระกิจต่างจังหวัด"

โอ้.... ผิดแผนอีกแล้ว ไม่ได้คิดว่าจะไม่อยู่.... สุดท้ายก็สารภาพกับสุดที่รัก หล่อนก็หัวเราะคิกคักๆ
แต่เราก็ตั้งใจอยู่แล้วว่า ยังไงก็จะซื้อเค้กไปให้น้องๆพี่ๆที่ office เค้า ก็เลยถามว่าวันนี้มีสมาชิกครบไม๊ จะได้เลือกขนาดเค้ก กลัวจะไม่พอทานกัน
หล่อนก็บอกว่าวันนี้ไม่อยู่กันหลายคนเหมือนกันนะ
อ่ะ... อุตส่าห์วันเกิดสุดที่รักทั้งที ที่ office ไม่มีคนอยู่เลยเรอะ กะว่าซื้อไป 1 ปอนด์แล้วกันเดี๋ยวจะเหลือเยอะ
ก็เลยไปดูที่ร้าน แต่ดูแล้วเค้กปอนด์เดียวไม่ค่อยมีให้เลือกเลย มีก็ดูไม่น่าจะอร่อยนัก ก็เลยคิดว่า เอาว่ะเหลือก็กลับไปกินบ้านก็ได้ ชอบอยู่แล้ว กะเลยหยิบ 2 ปอนด์มา
แต่งหน้าด้วยคำพูดหวานๆว่า Happy BirthDay ตามด้วยชื่อสุดที่รัก (หวานตรงไหนเนี๊ยะ???)
จากนั้นก็ตรงบึ่งไป office สุดที่รักทันที...

เค้ก 2 ปอนด์ตอนแรกเล็กไปถนัดตา ไหนบอกว่าวันนี้น้องๆไม่ค่อยอยู่??? เกือบครบองค์ประชุม
สรุปไม่อยู่คนเดียวคือพี่หัวหน้าคนที่ไปต่างจังหวัด ที่เหลืออีก 6-7 คน อยู่ครบ แถมมีน้องฝึกงานอีก 3 คน
นี่ถ้าเอาปอนด์เล็กมา....ฮืม... สงสัยต้องถือช้อนกันคนละคัน สุมหัวแย่งกันตักเค้ก.... อืม..ไม่อยากคิด

หลังเลิกงานแวะไปเดินช๊อปปิ้งแถวห้างดังย่านศรีนครินทร์ ว่าจะไปดูของขวัญให้กับสุดที่รัก ชิ้นไหนอยากได้จ๊ะ เดี๋ยวเหมาให้หมดเลย (ทั้งๆที่ในกระเป๋าตั้งมีอยู่ 6 ร้อย........)
สุดที่รักตั้งใจจะไปดูรองเท้า เพราะคู่ที่ใส่ไปทำงานพังเสียแล้ว ดูไปดูมาไม่ค่อยมีคู่ไหนถูกใจสุดที่รักเลยซักคู่ เลือกอยู่ซักพักสุดที่รักเลยชวนไปดู TV LCD (เอ๊ย.........เหลือบมองกะเป๋าตัง.......)

FEEL กระโดดไปหลายขั้นมาก จากรองเท้าไป ไปเจ้า LCD TV

ใจจริงก็อยากได้ใจจะขาดอยู่ แต่ว่า.........แต่ว่า.......... นึกแต่ว่า....ไม่ออก มันอยากได้นินา....... ก็เลยไปเดินด่อมๆมองๆให้น้ำลายไหลเล่นๆ

"สวัสดีครับ พี่สนใจรุ่นไหนอยู่หรือเปล่าครับ รุ่นนี้ผ่อน 0 เปอร์เซ็นต์นะครับ แถมขาตั้งสวิงได้ หรือจะแท่นติดผนัง..................." ..พนักงานอธิบายให้ฟัง....มาเป็นชุด.....
ไอ้เราก็ยิ้มแหย๋ๆ นึกถึงกระเป๋าตังแฟบๆในมือ

หันไปมองหน้าสุดที่รัก....สุดที่รักชอบใช่ไหมไว้จะซื้อให้นะจ๊ะ.....(คิดในใจ......ยังไม่ทันได้พูด)

สุดที่รักสวนออกมาก่อนว่า "อยากได้ไม๊...."

โอ๊ยยยยย......ถามได้........ที่สุดของที่สุด........(คิดในใจเช่นเดียวกัน...ทั้งที่อยากตะโกนดังๆ
กระดิกหางดิกๆๆๆๆๆ........เหมือนหมาเห็นกระดูก อย่างไรอย่างนั้น)

เท่านั้นแหละ... เข้าทางพนักงานคนที่มาถามเลย..... โปรโมชั่นรุ่นไหนมียังไง.......โอ๊ย...... ฟังไม่ทันหรอก ปล่อยให้สุดที่รักยืนฟัง เรื่องจ่ายตังเนี๊ยะไม่ถนัด...แหะๆๆ....
สุดที่รักโดนกล่อมซะจน พนักงานพาไปทำเรื่องผ่อนสินค้า แต่ก่อนอื่นต้องเช็คก่อนว่าบัตรวงเงินเต็มหรือเปล่า

ไอ้เราก็แอบลุ้น..... อยากได้ก็อยากได้....... แต่ตัวเองอ่ะไม่มีตังให้สุดที่รักซะหมด บัตรเครดิตก็ไม่มี เกาะเมียกินจริงๆเล้ยยย....

เช็คไปเช็คมา วงเงินเต็ม.....เพราะยังไม่ครบรอบบิลของบัตรเลยยังไม่ได้จ่าย สรุปก็เดินตัวเปล่ากลับบ้านอย่างเป็นสุข ประมาณว่า "เดินสบายใจจัง ตังอยู่ครบ"

สงสารก็แต่พนักงานเชียร์คนนั้นจริงๆ..... ยืนอธิบายอยู่ตั้งนาน

หลังจากที่เดินมือเปล่ากลับกันแล้ว ก็แวะทานข้าวกันที่สวนอาหารใกล้ๆ บรรยากาศริมบึง มีแพลอยกลางน้ำ และรอบๆบึง เรือพายรับส่งระหว่างแพ มองเห็นพระจันทร์ ปลายสวายตัวใหญ่ๆ ขึ้นมาลอยคอ รอขนมปัง
พอมีคนโยนเศษขนม มันก็จะ ปีนหัว เหยียบไหล่ ขี่คอ แย่งกันกินเป็นร้อยๆตัว ลองนึกภาพดูว่าในบ่อน้ำ ณ ตรงที่ขนมปังหล่นลงไป มีแค่น้ำที่เปียกตัวปลาเท่านั้นแหละที่เป็นน้ำ ที่เหลือเป็นปลาอย่างเดียว...
และลองนึกดูว่า ถ้าเปลี่ยนจากขนมปังเป็นตัวคุณบ้าง.........
ช่างเป็นบรรยายกาศโรแมนติก มากๆๆๆๆๆ(ถ้าปลาจะน้อยกว่านั้นซักนิด...นึกแล้วขนลุก)

พูดถึงอาหารคนมั่ง... อร่อยมากขอบอก โดยเฉพาะของหวาน "สาคูแคนตาลูบ" ไปทานกัน 2 คนแต่ขอโทษ ของหวานหมดไป 3 ถ้วย....
เอาไปคิดเป็นการบ้านว่าหายไปอยู่ที่ใคร 1 ถ้วย!!!

ถือวันฤกษ์ดี วันที่เป็นวันคล้ายวันเกิดของสุดที่รัก เป็นวันเริ่มเขียน Blog

หลังจากพยายามมาหลายที่เพื่อจะสร้าง Blog เป็นของตัวเอง สุดท้ายก็มาได้จากGmail เนี๊ยะแหละ อ่านไปอ่านมาก็ทำได้เหมือนกันนิ
ว่าจะใช้เป็น Blog สำหรับอัพรูปงานวันแต่งงานที่ผ่านมาหมาดๆวันที่ 18 พฤศจิกายน 2550 เป็นงานที่กาญจนบุรี แต่คงต้องใช้เวลาซักหน่อยเพิ่มเตรียมรูป คงจะภายในวันสองวันนี้

ช่วงนี้ผ่านงานพิธีมาได้อย่างตลอดลอดฝั่ง แต่ยังเหลืองานวันเลี้ยงฉลองที่โรงแรมอีกงาน หวังว่าจะไม่เหนื่อยมาก จริงๆแล้วเพิ่งจะมาไล่โทรบอกเพื่อนๆสมัยมัธยม นั่งกดโทรศัพท์ทั้งวันเลยวันนี้
รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ที่ไม่ได้ไปเชิญด้วยตัวเอง แล้วแถมยังจะกระชั้นชิดอีก แค่ 2 อาทิตย์เองเพื่อนๆจะเตรียมตัวทันไหมเนี๊ยะ...(คิดมากไปป่าวว้าาาา....มันจะต้องเตรียมไรหนักหนา กะอีแค่มางานแต่ง)


ตอนเย็นกะว่าจะไปทำเซอร์ไพร์กับสุดที่รัก กลัวซะเหลือเกิน ผ่านๆมา จะเซอร์ไพร์หล่อนทีไร เป็นอันต้องเจอเซอร์ไพร์จากหล่อนทุ๊กกที เช่นครั้งก่อนกะว่างานเลิกซัก 6 โมงจากห้างดังกลางสยาม จะเตรียมสั่งดอกไม้ไว้รอก่อนแล้วค่อยไปรับ กลับมาถึงห้องก็จะให้ดอกไม้แสนสวย พร้อมเค้กปอนด์เล็ก ปักเทียน สวีทหวานแหว๋ เตรียมการไว้ก่อนวันเกิด 1 วัน
วันรุ่งขึ้นเธอเบี้ยวไม่ไปทำงานซะงั้น........... อุเหม่... เซอร์ไพร์ซะเอง แต่ดอกไม้ก็ต้องขับรถไปเอามาให้อยู่ดี เค้กก็ไม่ได้ออกไปสั่งเลยเพราะว่าหล่อนไม่ไปทำงาน ต้องแอบออกไปซื้อร้านใกล้ๆ เฮ้อ... ปีนี้จะเป็นไงหนอ