เคยโดนถามว่าตลาดน้ำบางน้ำผึ้งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากละเวกบ้าน เป็นยังไง น่าไปเที่ยวไหม
ก็ไม่ค่อยจะตอบได้อย่างเต็มปากเต็มคำซักเท่าไหร่ ว่าน่าเที่ยวหรือไม่น่าเที่ยว เพราะสารภาพว่าไปเดินนับครั้งได้เลย
อยู่ใกล้แค่เนี๊ยะแต่ชอบไปเดินซีคอนกับเซ็นทรัล....

สุดสัปดาห์ที่ผ่านมามีโอกาสได้ไปเดินเล่นตลาดน้ำอีกครั้ง เหตุเพราะเพื่อนสมัยเป็นครูของแม่
อยากจะลองมาเที่ยวตลาดน้ำดูซักครั้ง ทั้งๆที่บ้านอยู่ฝั่งตรงข้ามกับตลาดน้ำแต่ไม่เคยมา เป็นเพราะว่าปัญหาทางสุขภาพ แม่จึงให้เป็นคนขับรถพาแม่กับเพื่อนเที่ยวกันซะหน่อย
เนื่องจากบ้านเพื่อแม่อยู่แถวกรมสรรพาวุธจะมารับตอนช่วงเช้า คนขับรถก็พาขึ้นสะพานสามแยก.... ที่เรียกว่าสะพาน 3 แยกเพราะว่า เป็นสะพานข้ามแม่น้ำเพียงสะพานเดียวในประเทศที่มีทางขึ้นและลง 3 ทาง ( จะโอเวอร์ไปไหมเนี๊ยะ.... ) ขับขึ้นไปชมวิวของเกาะบางกระเจ้า ที่เค้าเรียกๆกันว่าปอดกลางเมือง เพราะเป็นพื้นที่ ที่ยังมีต้นไม้ขึ้นอยู่เยอะพอสมควร (แต่ไม่รู้จะอีกนานหรือเปล่า) เมื่อไปถึงตลาดน้ำก็พาเดินชมของกิน...ชมเฉยๆยังไม่ได้กิน เพราะว่าเยอะจริงๆ ตัวคนขับรถเองเคยมา แต่ไม่เคยเจอคนเยอะเหมือนวันนี้ มารู้ทีหลังว่าเป็นวันครบรอบวันเกิดของตลาดน้ำ มีแจกคูปองรับของที่ระลึกมากมาย

เดินดูซักพักก็รู้สึกหิว... (จริงๆก็ไม่ได้หิวหรอก..อยากกินมากกว่า) ก็แวะร้านก๋วยเตี๋ยวต้มยำ ซดกันไปพอรู้รส คนละ 2 ชาม ชามละ 12 บาทเอง.... แล้วก็เดินต่อไปดูร้านขายขนม ร้านขายของที่ระลึกบ้าง เดินอยู่ประมาณ ชั่วโมงเศษๆ รู้สึกว่าคนเยอะจริงๆ ได้ยินคนที่เดินไปเดินมาพูดว่า

"อากาศดีจัง สดชื่น ไม่ต้องไปไกลถึงดอนหวาย..."

ได้ยินก็นึกกระหยิมยิ้มย่องในใจ คนกรุงเทพเนี๊ยะน้า..เชยจริงๆ เค้ามีมาตั้งนานแล้วเพิ่งจะมาเดินเรอะ.....โฮ่ะๆๆๆ...( ว่าตัวเองว่าเป็นบ้านนอกซะงั้น... )

ระหว่างเดินดูของก็มีคนทักแม่หลายคน ไม่ว่าจะเดินไปตรอกซอกซอยไหนก็มีคนเข้ามาสวัสดี แต่คนขับรถเองก็รู้จักมั่งไม่รู้จักมั่ง แม่เรานี่ช่างเป็นคนที่ คนทั้งบางน้ำผึ้งรู้จักกว้างขวางซะจริงๆ อย่างนี้น่าจะส่งสมัครเลือกตั้ง อบต. มั่งซะดีไหมเนี๊ยะ....

หลังจากเดินดูซื้อของฝากกลับบ้านได้ซักพัก ก็พาแม่และเพื่อนกลับ แต่ขากลับไม่ได้พาขึ้นสะพานชมวิวเหมือนตอนขามา แต่คราวนี้พาลงแพข้ามแม่น้ำแทน ได้อารมณ์ตื่นเต้นไปอีกแบบ...
เหลียวมองนาฬิกาใกล้จะเที่ยงแล้ว เป็นที่รู้กันกับแม่ว่า คนขับรถมีธุระต้องไปงานแต่งงานต่างจังหวัดตอนบ่ายโมง เมื่อไปส่งเพื่อนแม่เสร็จก็เลยจำเป็นต้องปล่อยแม่ข้ามเรือหน้าบ้านกลับเอง
ช่างเป็นลูกทรพีจริงๆเลย......( เข็กหัวตัวเองแรงๆ 1 ที )

ก่อนกลับแม่ฝากลูกชมพูจากต้นที่อาแป๋วเคยตกต้นไม้มาแล้ว มาให้สุดที่รัก ว่าแล้วก็นึกถึงคุณอาที่แสนเก่ง ไม่รู้ว่าหายดีหรือยัง ไม่ได้ไปเยี่ยมเลย